- Istotną rolę w twoich kościelnych projektach odgrywa geometria: trójkąty, okręgi. Dlaczego pociągają cię geometryczne formy?

Geometria potrafi nadać przestrzeni sakralny charakter. Tak wyznaczano miejsca święte tysiące lat temu. Rysowano geometryczny kształt na piasku i ogłaszano, że przestrzeń wewnątrz jest święta. Rozumiemy takie kształty intuicyjnie, więc być może są częścią naszego DNA. W różnych kulturach świata okrąg jest symbolem Boga. Kwadrat to z kolei symbol tego, co przyziemne, symbol ludzi. Trójkąt to znak harmonii trzech różnych części. Symbolizuje Świętą Trójcę: Ojca, Syna i Ducha Świętego.

- Najbardziej powszechnym motywem twoich projektów sakralnych jest okrąg. Poza tym, że to symbol boskości, dlaczego właśnie ten kształt jest dla ciebie atrakcyjny architektonicznie?

Z jednej strony okrąg ma wyraźny środek. Z drugiej strony nigdy się nie kończy, nie ma żadnych rogów. Wydaje mi się, że brak ostrych elementów sprawia, że czujemy się bezpieczni. To trochę tak, jakby Bóg obejmował nas swoimi ramionami. Aby móc poszukać odpowiedzi w kościele, oddawać się kontemplacji lub modlić, potrzebna jest specyficzna atmosfera i poczucie bezpieczeństwa. Kolejnym powodem, dla którego projektujemy nasze kościoły na planie okręgu jest to, że okrąg to symbol pełni. Jest jak kropka w zdaniu. To punkt duchowego skupienia, dzięki któremu ludzie mogą znaleźć schronienie przed codzienną bieganiną, zatrzymać się na chwilę i pozbierać myśli. Okrąg jest również odwiecznym symbolem nieba i wieczności w odróżnieniu od kwadratu, który odwołuje się do ziemi i przemijania. W naszym projekcie niebo odzwierciedla pierścień kolorowych witraży otaczający kopułę. Można powiedzieć że okrąg ten unosi się nad Lesną lub też nad miastem unosi się Niebo w sensie transcendentalnym.

- Pomimo tego, że projektujesz kościoły katolickie, są one raczej stonowane. Nie znajdziemy w nich wielu obrazów, rzeźb czy dekoracji. Czy jest coś, czego nie lubisz w bogato zdobionych wnętrzach kościołów barokowych, z których słyną Czechy? Barokowe wnętrza kościołów są przeładowane informacjami. Moim zdaniem jest ich za dużo, aby można je było przetworzyć. Te wszystkie obrazy i rzeźby odgrywały ważną rolę w czasach, kiedy te kościoły budowano. Opowiadając historie ze Starego i Nowego Testamentu, były trochę jak komiks dla niepiśmiennych. Dzisiaj znajdujemy się w zupełnie innej sytuacji. Ponieważ potrafimy czytać i przychodzimy dobrze poinformowani, im mniej informacji wewnątrz kościoła tym lepiej. Ma to również swój wpływ na pozycję księdza. W czasach baroku pozycja ta opierała się na hierarchii, a rolą księdza było odczytywanie i wyjaśnianie historii biblijnych. W związku z tym wnętrze musiało być zorganizowane tak, aby ksiądz i najważniejsze obrazy znajdowały się na końcu prostokątnej przestrzeni przed wiernymi, jak okno wychodzące na niebo. Okrąg natomiast jest znacznie bliższy współczesnemu postrzeganiu liturgii, zgodnie z którym Apostołowie i Jezus siedzą wokół stołu podczas Ostatniej Wieczerzy. Dlatego obecnie okrąg jest bardziej adekwatnym kształtem. Podkreśla to, że wszyscy razem tworzymy społeczność. Autorytet kościoła osłabł i w dużej mierze zastąpiło go poczucie społeczności i świadomość bycia razem.

- Jeżeli kościół budowany jest na planie okręgu, powstaje pytanie, gdzie umieścić ołtarz. Czy powinien znajdować się w samym środku? Środek okręgu powinien być miejscem głównego wydarzenia, czyli historii, którą w danym momencie trzeba opowiedzieć. Może to być ślub lub chrzest dziecka. Kiedy nic się nie dzieje, miejsce to powinno pozostać puste. Tę pustkę wypełnia Bóg swoją obecnością, swoim światłem. Kopuła podkreśla pustkę środka, sugerując wertykalny związek z Bogiem. Kiedy zacząłem pracę nad kościołem pod wezwaniem Marii Kafki w Brnie, zajmował mnie temat światła i akustyki. Po zdjęciu szalunków z kopuły zauważyłem jednak, że pozostawione na betonie ślady przypominają odcisk ogromnego palca o przekroju 25 metrów. Pomyślałem, że mógłby to być dotykający nas palec boga. Dotyk to dla mnie bardzo ważne pojęcie. Zetknięcie się dwóch kształtów, dotyk pomiędzy dwiema osobami czy dotknięcie duszy przez Boga zawsze uwalnia wiele energii. Tak samo jest w przypadku ołtarza Kościoła Św. Wacława w Sazovicach. Wygląda ciężko, jak gdyby wykonano go z litego mosiądzu, ale posadowiony jest tak, aby wydawało się, że unosi się lekko nad posadzką ledwo jej dotykając. Podobny zabieg zastosowałem, projektując mury tego kościoła, które także sprawiają wrażenie, jakby były wycięte z papieru. Chciałem stworzyć poczucie, że za materiałem kryje się coś innego, coś co istnieje, choć tego nie widzimy, tak jakby użyty materiał się zdematerializował.