Czarna skrzynka pęka od wewnątrz i chwieje się na krawędzi upadku. Takie jest pierwsze wrażenie, gdy widzi się nowy budynek berlińskiego wydawnictwa Axel Springer, zaprojektowany przez Office for Metropolitan Architecture (OMA). Jest to gmach, który wywołuje skojarzenia z Kaabą w Mekce lub z Czarnym Kwadratem Malewicza. Podstawowa geometria czarnej, prostokątnej formy może być postrzegana jako symbol tajemnicy, a sposób, w jaki się otwiera, z pewnością oznacza rozwiązanie tej zagadki. A może wyraża koniec biurowca, który zamyka i skrywa w sobie jakąś tajemnicę? Rozciągnięte jak delikatna skóra, przezroczyste atrium częściowo ujawnia się za pękniętymi ścianami zewnętrznego pudełka. Jednak jeszcze bardziej dramatyczny jest otwór, w którym atrium zagłębia się w przyciemnione ściany kurtynowe, co sugeruje, że trwa metamorfoza: wkrótce budynek zrzuci swoją ciemną skórę zewnętrzną i stanie się całkowicie przezroczysty. Ta transformacja z zamkniętego w otwarte była również przedmiotem zainteresowania architektów OMA - Rema Koolhaasa i Chrisa van Duijna. W przeciwieństwie do osób wchodzących do typowego biurowca, goście nie znikają już w budynku, ale pozostają widoczni dla wszystkich wokół nich. Wewnątrz przewidziano nawet trasę, z zamiarem, że będzie ona dostępna dla wszystkich. Jest to niezbędne dla funkcjonowania instytucji demokratycznej, jaką jest korporacja medialna. W ostatnich dziesięcioleciach nieufność wobec dziennikarstwa wzrosła do problematycznych rozmiarów. Dlatego ważne jest, aby obywatele nie czuli się wykluczeni z tworzenia wiadomości. Z drugiej strony, dziennikarze muszą starać się mieszać z całym społeczeństwem, zamiast zamykać się w swojej bańce; pożądana przejrzystość musi działać w obie strony.

W dzisiejszych czasach wiele osób pracuje w dużej mierze na płaskiej powierzchni ekranu komputera. Oczywiste zalety metod cyfrowych to szybkość, precyzja i płynna komunikacja. Jednak architekci, w równym stopniu co dziennikarze, doświadczają w swojej codziennej pracy mniej okazji do kreatywności, do kolektywności, która skłania do porzucenia ekranu i swojej strefy komfortu. Tworzenie gazety było kiedyś zbiorowym wysiłkiem, niepozbawionym romantyzmu, który pociągał za sobą dużo palenia i picia oraz ciągłą pracę dzień i noc, gdy zbliżał się termin. W tym nowym biurowcu, oszałamiające atrium może być postrzegane jako próba tchnięcia nowego życia w tę zbiorowość. Musi ono uwodzić pracowników, by angażowali się w rozmowy i rzucali sobie nawzajem wyzwania, by porzucić znajome ścieżki i wyruszyć w nowe. Ze względu na skomputeryzowany proces korporacji medialnej, jest to również ciągła konieczność. Relacja między tym, co drukowane, a tym, co wyświetlane za pomocą mediów elektronicznych, coraz bardziej przesuwa się do tej drugiej kategorii: badanie nowych możliwości jest teraz powszechne.

Założyciel koncernu wydawniczego, Axel Springer, był gorącym orędownikiem zjednoczenia obu Niemiec. W latach 60. ubiegłego wieku umieścił złotożółty kolor swojego biurowca jako błyszczącą latarnię w pobliżu muru berlińskiego. Wiedział, że pewnego dnia mur zostanie zburzony. Do tego czasu Niemcy Wschodnie będą musiały zadowolić się symbolem nadziei i wolności.

Ten idealizm został uchwycony i zrealizowany w projekcie autorstwa OMA. W miejscu, gdzie kiedyś, ponad 30 lat temu, stał mur, znajduje się teraz atrium nowego budynku. OMA przekształciła to, co kiedyś dzieliło dwie społeczności, w coś dokładnie odwrotnego: pustą przestrzeń, która łączy dwie połówki i w której wszystko może się zdarzyć - lub nic, jeśli pracujący tam ludzie odrzucą ten gest.

Rozdwojenie, jako istotny element historyczny, nie zostaje zatarte, lecz wręcz przeciwnie - uwidocznione. W projekcie zastosowano akcenty, aby odróżnić obie połowy. Oprócz możliwości interpretowania ich jako echa schizofrenicznej przeszłości, mają one pomóc w odnalezieniu się w budynku.