Od modernizmu do ‘starchitektury’

Przez większą część XX wieku architektura modernistyczna zdawała się traktować place budowy jak puste płótna. Nie reagując na konkretny kontekst lokalny, budynki były zazwyczaj eleganckie - czasem wręcz klinicznie. Architekt był postrzegany jako działający w pojedynkę wizjoner, narzucający z góry śmiałe pomysły. Idea ta przetrwała aż do ery "starchitekta" w latach 90. i 2000, kiedy to połączenie technicznej wirtuozerii i machismo zostało przełożone na ikoniczne, rzeźbiarskie budynki, które stały się symbolami indywidualnego geniuszu i globalnych ambicji

Sposób myślenia uwzględniający kontekst

Ta narracja uległa zmianie. W dzisiejszej architekturze mniej chodzi o dominację nad światem, a bardziej o dialog. Budynki nowej generacji obejmują bezpośredni kontekst miejsca: jego historię, ludzi i wyjątkowe poczucie miejsca. Jednym ze sposobów manifestacji tego podejścia jest adaptacyjne ponowne wykorzystanie; zmiana przeznaczenia starych budynków zamiast ich wyburzania, poprzez łączenie starego z nowym. Widzimy to również w nowych konstrukcjach, w których utrzymanie poczucia miejsca jest na czele podejścia projektowego. Rezultatem są budynki, które honorują lokalne historie, materiały i skalę.

Nowa rola dla architekta

Ewolucja ta doprowadziła do zmiany roli architekta; nie jest on już upartym autorem, ale współpracownikiem, słuchaczem i tłumaczem jednocześnie, łączącym wiedzę członków społeczności, decydentów, aktywistów i historyków w jedną spójną historię. Akt przepisywania przestrzeni wymaga troski, celowości i szacunku dla tego, co już istnieje. A najpotężniejsze przestrzenie w dzisiejszych czasach to nie te, które krzyczą, ale te, które mówią - wyraźnie, elokwentnie i sensownie - do swojego otoczenia.